هر کو ز در عمر درآید برود

چیزیش بجز غم نگشاید برود

از سِرّ سخن کسی نشانی ندهد

ژاژی دو سه هر کسی بخاید برود

در حال که جانان برم آید برود

و اندر پی آن رخ نماید برود

زان گریه کنم چو ابر کانماه چو برق

حالی که نقاب وا گشاید برود

رفتند و رویم و هر که آید برود

هر چیز که شاید و نشاید برود

دانم چو نباید آنچ با تو نبود

آنهم که ببایدت نپاید برود

هر شاه و گدا که رخ نماید برود

هر نیک و بدی که پیشت آید برود

چون شادی وقت پایداری ننمود

گر هست غم آن نیز نپاید برود