اهل نماند بر زمین‌، اینت بلای آسمان

خاک بر آسمان فشان هم ز جفا‌ی آسمان

چون پس هر هزار سال اهل دلی نیاورد

این همه جان چه می‌کند دور برای آسمان

ای مه مگو که‌آسمان اهل برون نمی‌دهد

[...]

چند کشند اهل دل بار بلای آسمان

خود به کران نمی‌رسد جور و جفای آسمان

ژنده خویش را به از اطلس آسمان نهم

تا ز طمع نبایدم گشت گدای آسمان

پوشش من مبین ببین نفس مجردم که من

[...]

می رود بر باد، خاکم از لگدکوب ستم

چون زمین افتاده ام در زیر پای آسمان

حیرتی دارد دلم کآخر چه سان گنجیده است

وسعت آباد ستم، در تنگنای آسمان

تا زمین ساکن نگردی بر مراد ای آسمان

آسمان از تو دادی ای آسمان