تا که از جوع صیدها گیرند

بهر صیاد دائماً گیرند

اهل میخانه گلاب از گل صهبا گیرند

عرق فتنه ز درد ته مینا گیرند

بی سبب نیست همه گردش افلاک اینجا

شیشه ترسم که ازین میکده بالا گیرند

کوی عشق است که اطفال به تار مویی

[...]

صبح خیزان چو به کف جام مصّفا گیرند

باج روشندلی از عالم بالا گیرند

زهد خشک است متاع سرة خلوتیان

بار این قافله آن به که به دریا گیرند

بیخودانِ می عشق تو فشانند به خاک

[...]

وقت آن شد که رفیقان سر هیجا گیرند

بگذرند از سر جان راه براعدا گیرند

دم دیگر به صف خلد برین جا گیرند

روز آن است که یاران ره صحرا گیرند