روزی که سراپرده بر افلاک زنم

آن روز ردای صبح را چاک زنم

پیش رخ تو که نور خورشید ازوست

چون سایه هزار بوسه بر خاک زنم

گر من ز غمت جامه دل چاک زنم

آتش ز سر سوز بر افلاک زنم

از آه من دلشده ای ماه بترس

زیرا که من آه از دل غمناک زنم

وقت شد کز ستمت جامة جان چاک زنم

چاک بیداد تو در پیرهن خاک زنم

خون اندیشه ز سودای تو فاسد شده کاش

نشتر برق جنون بر رگ ادراک زنم

بسکه سودای تو پیچید به دل نزدیکست

[...]

چند چون گل ز غمت جامه جان چاک زنم

چند آتش به سرا پرده افلاک زنم

پا به دامن کشم و بر سر خود خاک زنم

سنگ بر دارم و بر سینه غمناک زنم

تیغ از دست تو بر جان هوسناک زنم

[...]