با دو سه بوسه رها کن این دل از درد خناک

تا به من احسانت باشد، احسن الله جزاک

کافور تو با لوس شد و مشک همه ناک

آلودگیت در همه ایام نشد پاک

ابله و فرزانه را فرجام خاک

جایگاه هر دو اندر یک مغاک

زد کلوخی بر هباک آن فزاک

شد هباک او به کردار مغاک

از دهان تو همی آید غشاک

پیر گشتی ریخت مویت از هباک

تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

آن گرنج و آن شکر برداشت پاک

وندر آن دستار آن زن بست خاک

یکی آتشی بر شده تابناک

میان آب و باد از بر تیره خاک

فکند آن تن شاهزاده به خاک

به چنگال کردش کمرگاه چاک

بیامد سیه دیو با ترس و باک

همی بآسمان بر پراگند خاک

وز ایوان ما تا به خورشید خاک

برآورد و کرد آن بلندی مغاک

بپویم به فرمان یزدان پاک

برآرم ز ایوان ضحاک خاک

که گر اژدها را کنم زیر خاک

بشویم شما را سر از گرد پاک

فریدون چو بشنید شد خشمناک

ازان ژرف دریا نیامدش باک

به یارانش گفت آنکه بر تیره خاک

برآرد چنین برز جای از مغاک

ز تخم کیان ما دو پوشیده پاک

شده رام با او ز بیم هلاک

ببرّم پی اژدها را ز خاک

بشویم جهان را ز ناپاک پاک

جهان مرترا داد یزدان پاک

ز تابنده خورشید تا تیره خاک

بدان برترین نام یزدان پاک

به رخشنده خورشید و بر تیره خاک

کسی کو برادر فروشد به خاک

سزد گر نخوانندش از آب پاک