که ایدر تو را باشد آرامگاه

هم ایدر سپاه و هم ایدر کلاه

بشد زال با او دو منزل به راه

بدان تا پدر چون گذارد سپاه

بفرمود تا بازگردد ز راه

شود شادمان سوی تخت و کلاه

چو آمد به نزدیکی بارگاه

خروش آمد از در که بگشای راه

بپرسید کز من چه خواهی بخواه

ز تخت و ز مهر و ز تیغ و کلاه

یکی سرو دید از برش گرد ماه

نهاده ز عنبر به سر بر کلاه

بدیدند مر پهلوان را پگاه

وزان جایگه برگرفتند راه

به بخشایش امید و ترس از گناه

به فرمانها ژرف کردن نگاه

خداوند گردنده خورشید و ماه

روان را به نیکی نماینده راه

شود رام گویی منوچهر شاه

جوانی گمانی برد یا گناه

مگر کو یکی نامه نزدیک شاه

فرستد کند رای او را نگاه

فزایندهٔ باد آوردگاه

فشانندهٔ خون ز ابر سیاه

من اینک به شبگیر ازین رزمگاه

سوی شهر ایران گذارم سپاه

به رودابه گفت ای سرافراز ماه

گزین کردی از ناز برگاه چاه

ببردست روشن دلش را ز راه

یکی چاره مان کرد باید نگاه

اگر سام یل با منوچهر شاه

بیابند بر ما یکی دستگاه

فریدون به سرو یمن گشت شاه

جهانجوی دستان همین دید راه

به یزدان گرفتند هر دو پناه

هم این دل شده ماه و هم پیشگاه

هم آنگاه برخاست فرزند شاه

ابا ویژگان سرنهاده به راه

سوی بارگاه منوچهر شاه

به فرمان او برگرفتند راه