نشسته به آرام در پیشگاه

چو سرو بلند از برش گرد ماه

به اسپ اندر آمد به ایوان شاه

دو پرمایه با او همیدون براه

ببارید چون ژاله ز ابر سیاه

پئی را نبد بر زمین جایگاه

شنیدند یکسر سخنهای شاه

از آن مرد پرهیز با دستگاه

به روز خجسته سر مهر‌ماه

به سر بر نهاد آن کیانی کلاه

وزان پس جهان‌دیدگان سوی شاه

ز هر گوشه‌ای برگرفتند راه

ز پیش سپهبد برون شد به راه

ابا چند تن مر ورا نیکخواه

سه فرزند شایستهٔ تاج و گاه

اگر داستان را بود گاه ماه

فرستاده گوید چنین گفت شاه

که ما را سه شاه‌ست زیبای گاه

یکی لشکری نامزد کرد شاه

کشید آنگهی تور لشکر به راه

گذشته ز من تاج و تخت و کلاه

نزیبد مگر بر تو ای پادشاه

زدن رای هشیار و کردن نگاه

هیونی فگندن به نزدیک شاه

همه بآرزو ساختی رسم و راه

نکردی به فرمان یزدان نگاه

که آمد فرستاده‌ای نزد شاه

یکی پرمنش مرد با دستگاه

فرستاده گفت ای گرانمایه شاه

ابی تو مبیناد کس پیش‌گاه

پیامی درشت آوریده به شاه

فرستنده پر خشم و من بیگناه

به تخت و کلاه و به ناهید و ماه

که من بد نکردم شما را نگاه

نباید مرا تاج و تخت و کلاه

شوم پیش ایشان دوان بی‌سپاه

پرستنده چند از میان سپاه

بفرمای کایند با تو به راه

نخواهم همی خویشتن را کلاه

نه آگنده گنج و نه تاج و نه گاه