شد اونیز و آن تخت بی‌شاه ماند

به کام دل مرد بدخواه ماند

دلارام آن شب بر شاه ماند

تو گفتی که زهره بر ماه ماند

هر که دنیا دار شد در راه ماند

پای بسته دردرون چاه ماند

رفتی و دل ز هجر تو با سوز و آه ماند

دیده در انتظار قدومت به راه ماند

رفتی کله نهاده کج از ناز و در رهت

برهر نشان پا سر صد کج کلاه ماند

رفتی و بی جمال تو ویرانه مرا

[...]

چو او کشته شد گاه بی شاه ماند

همه بهره ی مردمان آه ماند

بِفِکَن نقاب و بگذار در اشتباه مانَد

تو بر آن کسی که می‌گفت رُخَت به ماه مانَد

بِدَر این حجاب و آخر بِدَر آزِ ابر چون خور

که تَمَدُّن ار نیایی تو به نیم راه ماند

تو از این لباس خواری شوی عاری و برآری

[...]