هندو بچه ای ببرد از راه دلم

در چاه بلا فکند ناگاه دلم

گر بر نارد ببوسه از چاه دلم

یکباره برآید از دلم آه دلم

دلم بر آتش هجران بسوخت آه دلم

گرت دلیست مکن قصدِ بی گناه دلم

تنم شده ست چو کاهی به زیر کوه غمت

که پشت پای زده کوه را چو کاه دلم

به هرزه در غم بیهوده می کشد خود را

[...]

ای سر زلف تو پناه دلم

چیست جز عشق تو گناه دلم

در غم اشتیاق دیدارت

مردم چشم شد گواه دلم

چه شود گر نهی ز روی کرم

[...]