سرایی از فراخی چون جهانی

بلند ایوان او چون آسمانی

تو گفتی دررسیدی هر زمانی

از انده جان او را کاروانی

مبادا در جهان از من نشانی

اگر بی تو بخواهم زندگانی

به حال زار گریان بر جوانی

بریده دل ز جان و زندگانی

کنون در دست شاه کامرانی

مرو را همبر و جان و جهانی

به قد از تخت سروی بر جهانی

به روی از کاخ باغی بشکفانی

پس این فریاد بی معنی چه خوانی

ز چشم این اشک بیهوده چه رانی

هر آیینه خرد دارّی و دانی

که تو امروز در شهر کسانی

به خوبی همچو بخت و کامرانی

ز خوشی همچو جان و زندگانی

دلم را سیر کرد از زندگانی

وزو برکند بیخ شادمانی

شما را باد کام این جهانی

تو با موبد همی کن شادمانی

به چشمش خوار گشته زندگانی

دلش پدرود کرده شادمانی

چنین خواهم که باشد جاودانی

مرا زو رنج و او را شادمانی

نخواهم بی هوایت زندگانی

نجویم بی وفایت شادمانی

دلت بر من نماید مهربانی

نجوید سرکشی و بد گمانی

چه باید ریختن خون جوانی

که هرگز بر تو نامد زو زیانی

ز بس کاو بر تو دارد مهربانی

تو او را خوشتری از زندگانی

که زشت از خوب و نیک از بد بدانی

به دل کاری سگالی کش توانی

میان بادیه جیهون برانی

ز روی سنگ لاله بشکفانی

ابا این جادوی و نیک دانی

به کار ویس هم خیره بمانی