دارم ز وجود خود پریشانی و بس

وز جمله کرده ها پشیمانی و بس

از عقل نصیبم شده نادانی و بس

بر نادانی خویش حیرانی و بس

چون گلم از جامه بر تن مانده دامانی و بس

همچو تصویرم ز پیراهن گریبانی و بس

توشه ای در راه شوق او مرا همراه نیست

در بغل از داغ دل دارم نمکدانی و بس

از سر عالم گذشتم همچو خورشید ای فلک

[...]

چون شدم من‌ در غمت‌ فانی‌ و بس‌

خود تو مانا در میان مانی‌ و بس‌