ماچو از غم هم امانی داشتیم

با ملک سوری جهانی داشتیم

بس که رزق ما طفیلی شد ز دیوان قضا

داشت حکم میزبان، گر میهمانی داشتیم

چرخ دون همت، به هفتاد و دو تن آبی نداد

ما تن تنها، به او امید نانی داشتیم

یاد آن فرصت‌ که عیش رایگانی داشتیم

سجده‌ای چون آسمان بر آستانی داشتیم

یاد آن سامانِ جمعیت که در صحرای شوق

بسکه می‌رفتیم از خود کاروانی داشتیم

یاد آن سرگشتگی‌ کز نسبتش چون گردباد

[...]

روزگاری خانمانی داشتیم

از بزرگی ما نشانی داشتیم