گفتم شکرت به خلق کیهان گویم

چون تنهایم همی به یزدان گویم

تا جان دارم شکر تو از جان گویم

تا بازپسین نفس همه آن گویم

پریر جود تو با من حدیث بخشش کرد

ز بهر آنکه منش شکر جاودان گویم

من از تکلّف گفتم که نی معاذالله

که من ثنای تو از بهر سوزیان گویم

بگویش خویش فرو گوی از زبان رهی

[...]

من با تو حدیث بی‌زبان گویم

وز جمله حاضران نهان گویم

جز گوش تو نشنود حدیث من

هر چند میان مردمان گویم

در خواب سخن نه بی‌زبان گویند

[...]

بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم

سخن از آن گل خندان به سخندان گویم

غزل آموز غزالانم و با نای شبان

غزل خود به غزالان غزلخوان گویم

شعر من شرح پریشانی زلفی است شگفت

[...]