با گل گفتم که داد بستان و برو

آب رخ خود خواه ز باران و برو

گل گفت که برمن ابر از آن میگرید

یعنی که بشوی دست از جان و برو

از رهی روی بگردان و برو

دامن مهر بر افشان و برو

مکن آن عشق، ز سر تازه بپای

مبر آن عهد به پایان و برو

که تو را گفت که سرگردان باد

[...]

مستم کن و هرچه هست بستان و برو

در چارسوی بلا بخوابان و برو

ور زانچ بخواهی که نشینی با من

منشین به وصال خویش بنشان و برو