این رها کن صورت افسانه گیر

هِل تو دُردانه تو گندم‌دانه گیر

ای دل، ازین خرابه وحشت کرانه گیر

رو بر فراز کنگر عرش آشیانه گیر

هستی به فقر یار و بهانه مکن که نیست

یابی مگر خلاص ز دهر، این بهانه گیر

سنگ گران خود به ترازوی همت آر

[...]

خواجو فسون مخوان و به ترک فسانه گیر

چون صبح در دمید شراب شبانه گیر

سرو چمن به رقص درآمد چمانه گیر

همچون خضر ز ظلمت گیتی کرانه گیر