مستان چو هوای در میخانه کنند

پیمان شکنند و عزم بتخانه کنند

کاشانه به آبِ چشم ساغرِ گل کن

زان پیش که از گِل تو کاشانه کنند

هرچه شاهان عصر ما دیدند

جانب مخزنش روانه کنند

پر عجب نیست گر چو حمامی

آب را نیز در خزانه کنند!

آنان که یکی هزار افسانه کنند

اثبات خود و فنای بیگانه کنند

تنبورهٔ عقل خویش با هر که رسند

چندان بنوازند که دیوانه کنند

پیششان مرغکان ترانه کنند

تا که تدبیر آب و دانه کنند