خورشید رخت ملک جهان می‌بخشد

دُرّ سخنت گنج نهان می‌بخشد

صد جان یابم از غم عشقت هر روز

گویی که غم عشق تو جان می‌بخشد

درویش که اسرار نهان می‌بخشد

هردم ملکی به رایگان می‌بخشد

درویش کسی نیست که نان می‌خواهد

درویش کسی بود که جان می‌بخشد

عشق تو مرا جان و روان می‌بخشد

اندوه توام شادی جان می‌بخشد

بخشنده بود مست، از آن خسته‌دلم

تا مست تو شد هردو جهان می‌بخشد

درویش که اسرار جهان می‌بخشد

هردم ملکی به رایگان می‌بخشد

درویش کسی نیست که نان می‌طلبد

درویش کسی بود که جان می‌بخشد

دوست آن دارد و آن است که جان می‌بخشد

مهربانی به دل اهل دلان می‌بخشد

عقل و جان هر که کند پیشکش دلبر خویش

گوهر و لعل به دریا و به کان می‌بخشد

صفت روی دلارام کنم کاو دارد

[...]

چشمه خضر دهانی‌ست که جان می‌بخشد

روح را معجزه روح روان می‌بخشد

ما خرابیم و یبابیم* و مقامات کمال

به خراباتی بی‌نام و نشان می‌بخشد

با من و تو به جز از عشق بر او چیزی نیست

[...]

چشمت به کرشمه بین که جان می‌بخشد

مستست و به یک لحظه جهان می‌بخشد

دل را ز من خسته مسکین بربود

و آنگاه به ابروش روان می‌بخشد

آن ماه که حسن را روان می بخشد

یادش به بدن خواص جان می بخشد

یاد لبش ار آنکه در آید به ضمیر

با فکر مزاج بهره مان می بخشد