دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند

تن به جای خرقه چون پروانه جان می‌افکند

گر بود غوغای عشقش بر کنار عالمی

دل ز شوقش خویشتن را در میان می‌افکند

زلف او صد توبه را در یک نفس می‌بشکند

[...]

باد هر برک گلی کاز گلستان می افکند

بلبلان را آتش اندر خانمان میافکند

وه که این گرمی مرا آتش بجان می افکند

شمع من پرتو بروی دیگران می افکند

طرح رازی چون بمن آن دلستان می افکند

نا کسی از دور حرفی در میان می افکند