هر روز غمی به امتحانم آمد

وز حیرت دل کار به جانم آمد

از بس که وجوه مینماید جان را

بر هیچ فرو نمیتوانم آمد

ماهی که به قد سرو روانم آمد

دلتنگی او آفت جانم آمد

دلتنگ چنان شد که اگر جهد کنم

گِرد دل او برنتوانم آمد

چه غم بود این کزو بر جانم آمد

ازین محنت برون نتوانم آمد

شنیدم من که عارف جانم آمد

رفیقِ سابقِ طهرانم آمد