گر آن دلبر گهی با ما نشستی

ز ما دیگر کجا تنها نشستی

نگار تند خو هر جا نشستی

ز دست خوی بد تنها نشستی

نه در راه طلب از پا نشستی

نه با آرام دل یک جا نشستی

گفتی که در دل تو، نگشود خاطر من

چون خاطرت گشاید؟ در تنگنا نشستی

چون گل تو خوش نشینی، کو حد آنکه گویم

کاین جا چرا نیایی، وانجا چرا نشستی