عوام الناس جز دعوا ندانند

اگر دعوا کنند معنی ندانند

لذت عشق عاشقان دانند

پاکبازان جان فشان دانند

ای عشق ترا پری و انسان دانند

معروف تر از مهر سلیمان دانند

در کالبد جهان ترا جان دانند

با تو چنان زیم که مرغان دانند

جهل او گرچه فاضلان دانند

کفر و فسقش همه جهان دانند

درد دل خسته دردمندان دانند

نه خوش نفسان خیره خندان دانند

از سرّ قلندری تو گر محرومی

سریست در آن سینه که مستان دانند

رفتم به حرم که درد ایمان دانند

معموری دل ز کفر ویران دانند

گفتند برو به دیر کاین سنگ سیاه

قدر گهرش صنم تراشان دانند

کسان که سود و زیان را در این جهان دانند

یقین قماش کفن به ز نقد جان دانند

ببر ز غیر و توانی دگر به خویش مدوز

که سود خویش در این باب در زیان دانند

[گذشتگی] است سعیدا متاع بالادست

[...]

خویشتن‌داری و خموشی را

هوشمندان حصار جان دانند

گر زیان بینی از بیان بینی

ور زبون گردی از زبان دانند

راز دل پیش دوستان مگشای

[...]