ای تاخته از جهان جهانبانان را

برهم زده ملک و خانهٔ خانان را

ای وارث نامدار سلطانان را

فخرست به تو جمله مسلمانان را

میهمانی‌یست دلستانان را

ماهرویان و مهربانان را

گوش کن سیرت عوانان را

به تغلب درم ستانان را

بهار مایه غفلت بود گرانان را

شکوفه پنبه گوش است باغبانان را

چراغ گل به نسیم بهانه ای بندست

مبر به سیر چمن آستین فشانان را

نگویم تازه دارم شیوه جادوبیانان را

ولی در خویش بینم کارگر جادوی آنان را

همانا پیشکار بخت ناسازم به تنهایی

ستوه آورده ام از چاره جویی مهربانان را

ندارد حاجت لعل و گهر حسن خدادادت

[...]

نیکمردان و کاردانان را

کشد و برکشد عوانان را