که باشی تو که گیری دامن من

که ترسد سایه از پیرامن من

من بودم و دوش، یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و عیش، پیرامن من

آنها، همه صبحدم پراکنده شدند

جز خون جگر، که ماند در دامن من

من بودم دوش و یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و عیش پیرامن من

ایشان همّه صبحدم پراگنده شدند

جز خون جگر که ماند بر دامن من

که برداری غم از پیرامن من

نهی مقصود من در دامن من

دوست افکنده سپر تیغ به کف دشمن من

رخت هستی به کران مرگ به پیرامن من

جان مهیای فدا غرق شهادت تن من

می نماید که جفای فلک از دامن من