دایم نه لوای عشرت افراشتنی‌ست

پیوسته نه تخم خرمی کاشتنی‌ست

این داشتنیها همه بگذاشتنی‌ست

جز روشنی رو که نگه داشتنی‌ست

دل از طربِ زمانه برداشتنیست

و افزون طلبی ما کم انگاشتنیست

تا چند چو کرمِ پیله بر خویش تنیم

چون هر چه تنیدهایم بگذاشتنیست

این زن و زور و زر گذاشتنیست

مهر اندر درون نکاشتنیست

مرا تاب و توش نگهداشت نیست

اگر شام باشد همی چاشت نیست