حق ترا تنها چنین بگذاشتست

پس به سلطانیت سر افراشتست

کار آن دارد که حق افراشتست

آخر آن روید که اول کاشتست

نی که ما را دست فضلش کاشتست

از عدم ما را نه او بر داشتست

گر وعده ئی که داد مرا آصف زمان

یکبارگی مرا ز خاطر عاطر گذاشتست

بروی گرفت نیست گر اینسان که چاکرست

بس خلق را که بر در امید داشتست

وانگاه دین وعده یکیک گزارده

[...]

بجیب گل این زر که انباشتست

ازین خاک ره جمله برداشتست

به قدّی که مینا برافراشتست

به دستی که پیمانه برداشتست