ز گوهر سفتن استادان هراسند

که قیمت‌مندیِ گوهر شناسند

نمودم تا مرا از من شناسند

اگرچه جمله بی فهم و قیاسند

خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند

بر دل خسته ی مرهم طلبان الماسند

بود آلوده تن اهل ریا چون ماهی

غوطه زن گرچه به دریا همه از وسواسند

چیست در قید فلک حال خلایق، دانی؟

[...]

بظاهر گر که اعضا ناسپاسند

بباطن حق گزار و حق شناسند

سیاست پیشگان در هر لباسند

به خوبی همدگر را می‌شناسند

افسوس از اینکه اهل دنیا

کورند و مرا نمی‌شناسند

من ظاهر و این گروه اعمی

اندر طلبم در التماسند

بگو خلق علی را بشناسند

ز نشناختن آن بهراسند