همه کس به یک خوی و یک خواست نیست

ده انگشت مردم به هم راست نیست

جز این از منت هیچ واخواست نیست

که در یک ترازو دو من راست نیست

هر چه رضای تو به جز راست نیست

با تو کسی را سر واخواست نیست

آن سگان گفتند کاینها راست نیست

هرچه افزونست آنجا کاست نیست

سرو خواند، با تو خود را راست، اما راست نیست

سرو را این حسن و زیبایی که قدت راست نیست

راستی را سرو بس رعناست اما این که باد

در سر افکندست، یعنی با تو هم بالاست نیست

قصد جانم می‌کنی، من خود، فدایت می‌کنم

[...]

هر آن کس که در دوستی راست نیست

بدو دشمنی جز کم و کاست نیست

بگفتند: این جز گفته جز راست نیست

تو را گر بگویند همتاست، نیست