خلق را صورتش نگاری شد

لهو را از رخش بهاری شد

گنج او چون در استواری شد

نام او بانوی حصاری شد

مسندش سد ملک داری شد

فلکش حامل عماری شد

بعد از آن در قبیله جاری شد

در طباع خسیسه ساری شد

مدتی رفت و روزگاری شد

کز هنر، دل به زیر باری شد

زمین خوردازمیش دُردی چوچشمش پرخماری شد

بچرخ افتادازآن شوری چوزلفش بیقراری شد

ز عشقش دلفروزان مهرومه چون مجمر سوزان

هلال ازدرد شوق ابرویش زردو نزاری شد

به بستان صباحت سرگران اوراخرامی بود

[...]

در آن زمان که مهیای جان نثاری شد

به سوی خیمه روان به افغان و زاری شد