چمن عقل را خزانی اگر

گلشن عشق را بهار تویی

عشق را گر پیمبری، لیکن

حسن را آفریدگار تویی

سبحان‌الله به هر غمی یار تویی

سبحان‌الله گشایش کار تویی

سبحان‌الله به امر تو کن فیکون

سبحان‌الله غفور و غفار تویی

نگار من تویی و یار غمگسار تویی

وگر بهار نباشد مرا بهار تویی

جدا شدی ز کنار من و چنان دانم

که شب گرفته مرا تنگ در کنار تویی

چگونه یابم با درد فرقت تو قرار

[...]

به شهریاری گاو و خرم دهی مژده

رعیتی که بود خاص شهریار تویی

شمار لشکریانم ز خرس و خوگ کنی

نخست کس که درآید درین شمار تویی

جلوه گر در همه اغیار تویی

وز همه گشته نمودار تویی

دامن آرزویم پر شده از گوهر اشک

باید آورد به کویت که خریدار تویی

از خم زلف سیه، پا ننهادی بیرون

آفتابی که بماند به شب تار، تویی

هم درد و دوای دل افگار تویی

عاشق تویی و عشق تویی، یار تویی

پرگار تویی، نقطه تویی، دایره تو

یعنی که ز هر پرده، پدیدار تویی

شیطان توئی ای حاجی و عیّار توئی

بیرون‌کن بوالبشر ز گلزار توئی

امّا که درین کار، زیان‌کار توئی

کو مالک خلد و هالک نار توئی

ای سرّ خدا که ره بر اسرار تو نی

جز حیرت و صمت چاره در کار تو نی

زانسوی دگر خدای گفتن بتو کفر

زین سو صفتی دگر سزاوار تو نی

ای آنکه بروز محنتم یار توئی

براین همه عیب و نقص ستار توئی

گر عمر و عمل تمام شد صرف گناه

امید بر آن بود که غفار توئی

در کعبه و در دیر مرایار توئی

مقصود من از سبحه و زنار توئی

مغبچه مست و صوفی سبحه بدست

در خانقه و خانه خمار توئی