شما را جهان بازجستن بداد

نگه داشتن ارج مرد نژاد

چنین گفت کامروز با مهر و داد

همه بازگردید پیروز و شاد

بیاراستی روی کشور بداد

ازین گونه داد از تو داریم یاد

همه در دلم راستی بود و داد

درشتی نگیرد ز من شاه یاد

چنان دان که کمی نباشد ز داد

هنر باید از شاه و رای و نژاد

کشاورز و دهقان و مرد نژاد

نباید که آزار یابد ز داد

فرستاده آمد زمین بوس داد

برفت و شنیده همه کرد یاد

جهاندیده منذر زبان برگشاد

ز روم وز قیصر همی‌کرد یاد

ز نوشین‌روان شاه فرخ‌نژاد

جهانگیر وزنده کن کیقباد

برو آفرین کرد و نامه بداد

همان رای کسری برو کرد یاد

ورا نامور خواندی نوش‌زاد

نجستی ز ناز از برش تندباد

ز مرگ پدر شاد شد نوش‌زاد

که هرگز ورا نام نوشین مباد

یکی داستان کردم از نوش‌زاد

نگه کن مگر سر نپیچی ز داد

بگفت آنچ بشنید و نامه بداد

سخنها که پیدا شد از نوش‌زاد

گروهی که یارند با نوش‌زاد

که جز مرگ کسری ندارند یاد

و دیگر که از مرگ شاهان داد

نگیرد کسی یاد جز بدنژاد

گران بی‌خرد سر بپیچد ز داد

به دشنام او لب نباید گشاد

که هرکو به مرگ پدر گشت شاد

ورا رامش و زندگانی مباد

سپاهی که هستند با نوش زاد

کجا سر به پیچند چندین ز داد

به جنگ ار گرفته شود نوش‌زاد

برو زین سخنها مکن هیچ یاد