جهاندیده منذر زبان برگشاد

ز روم وز قیصر همی‌کرد یاد

ز نوشین‌روان شاه فرخ‌نژاد

جهانگیر وزنده کن کیقباد

برو آفرین کرد و نامه بداد

همان رای کسری برو کرد یاد

به دیوان نگه کن که رومی‌نژاد

به تخم کیان باژ هرگز نداد

فرستاده را هیچ پاسخ نداد

به تندی ز کسری نیامدش یاد

سپه برگرفت و بنه برنهاد

ز یزدان نیکی دهش کرد یاد

چپ لشکرش را به فرهاد داد

بسی پندها بر برو کرد یاد

منادیگری نام او رشنواد

گرفت آن سخنهای کسری به یاد

چنین بود آن شاه خسرونژاد

بیاراسته بد جهان را بداد

گران بی‌خرد سر بپیچد ز داد

به دشنام او لب نباید گشاد

که هرکو به مرگ پدر گشت شاد

ورا رامش و زندگانی مباد

سپاهی که هستند با نوش زاد

کجا سر به پیچند چندین ز داد

به جنگ ار گرفته شود نوش‌زاد

برو زین سخنها مکن هیچ یاد

ز ما نیکوییها نگیرند یاد

تو را آزمایش بس ازنوش زاد

ز نظاره هرکس که دشنام داد

زبانش بجنبید بر نوش زاد

زبان کسی کو ببد کرد یاد

وزو بود بیداد برنوش زاد

چو آن گفته شد نامه او بداد

به فرمان که فرمود با نوش زاد

پس آگاهی آمد سوی نوش‌زاد

سپاه انجمن کرد و روزی بداد

برآمد خروش از در نوش‌زاد

بجنبید لشکر چو دریا ز باد

به قلب سپاه اندرون نوش‌زاد

یکی ترگ رومی به سر برنهاد