جهاندیده منذر زبان برگشاد

ز روم وز قیصر همی‌کرد یاد

ز نوشین‌روان شاه فرخ‌نژاد

جهانگیر وزنده کن کیقباد

برو آفرین کرد و نامه بداد

همان رای کسری برو کرد یاد

به دیوان نگه کن که رومی‌نژاد

به تخم کیان باژ هرگز نداد

فرستاده را هیچ پاسخ نداد

به تندی ز کسری نیامدش یاد

سپه برگرفت و بنه برنهاد

ز یزدان نیکی دهش کرد یاد

چپ لشکرش را به فرهاد داد

بسی پندها بر برو کرد یاد

منادیگری نام او رشنواد

گرفت آن سخنهای کسری به یاد

چنین بود آن شاه خسرونژاد

بیاراسته بد جهان را بداد

ورا نامور خواندی نوش‌زاد

نجستی ز ناز از برش تندباد

ز مرگ پدر شاد شد نوش‌زاد

که هرگز ورا نام نوشین مباد

یکی داستان کردم از نوش‌زاد

نگه کن مگر سر نپیچی ز داد

بگفت آنچ بشنید و نامه بداد

سخنها که پیدا شد از نوش‌زاد

گروهی که یارند با نوش‌زاد

که جز مرگ کسری ندارند یاد

و دیگر که از مرگ شاهان داد

نگیرد کسی یاد جز بدنژاد

گران بی‌خرد سر بپیچد ز داد

به دشنام او لب نباید گشاد

که هرکو به مرگ پدر گشت شاد

ورا رامش و زندگانی مباد

سپاهی که هستند با نوش زاد

کجا سر به پیچند چندین ز داد

به جنگ ار گرفته شود نوش‌زاد

برو زین سخنها مکن هیچ یاد

ز ما نیکوییها نگیرند یاد

تو را آزمایش بس ازنوش زاد