چو آگاهی آمد به سوی قباد

ز شیراز وز کار بیداد و داد

هر آن کس که بد رازدار قباد

بر او بر سخنها همی‌کرد یاد

ز گفتار بد شد دل کیقباد

ز رنجش به دل برنکرد ایچ یاد

بر او خواند آن نامهٔ کیقباد

بخندید شاپور مهرک‌نژاد

بیاوردش از پارس پیش قباد

قباد از گذشته نکرد ایچ یاد

به آهن ببستند پای قباد

ز فر و نژادش نکردند یاد

پرستش همی‌کرد پیش قباد

وز آن بد نکرد ایچ بر شاه یاد

از او ایمنی یافت جان قباد

ز گفتار آن پر خرد گشت شاد

بر شاه هیتال شد کیقباد

گذشته سخنها بدو کرد یاد

زبردست را گفت خندان قباد

کزین بوم هرگز نگیریم یاد

ز دهقان بپرسید زان پس قباد

که ای نیکبخت از که داری نژاد

ز گفتار او شادتر شد قباد

ز روزی که تاج کیی برنهاد

بباید خرامید سوی قباد

مگر کان سخنها نگیرد به یاد

برفتند یکسر سوی کیقباد

بگفتند کای شاه خسرونژاد

اران خواند آن شارستان را قباد

که تازی کنون نام حلوان نهاد

مهان جهان بر در کیقباد

همی هر کسی آب و نان کرد یاد

چو بشنید مزدک زمین بوس داد

خرامان بیامد ز پیش قباد

چه انبار شهری چه آنِ قباد

ز یک دانه گندم نبودند شاد

ز گفتار او تنگ‌دل شد قباد

بشد تیز مغزش ز گفتار داد

چو بشنید در دین او شد قباد

ز گیتی به گفتار او بود شاد