آن گوهر کان گشادهٔ من

پشت من و پشت زادهٔ من

عاجزی‌ام در خرابی زاده من

در خرابی می‌روم بی‌باده من

واصلم در ذات تو افتاده من

سر بسوی حکم تو بنهاده من

به تن علاقه ندارد روان ساده من

برنده است چو تیغ آب ایستاده من

مرا به شیشه کند چون سپهر مینایی؟

که خشت از سر خم کند جوش باده من

کشاکش رگ جان من اختیاری نیست

[...]