آن به که ز من فارغ و آزاد شوی

زیرا که مرا نیابی ار باد شوی

ای دل چو خراب گشتی آباد شوی

چون بندهٔ عشق گشتی آزاد شوی

مادام که شادی طلبی غمگینی

هرگه که به غم شاد شوی شاد شوی

تا عاشق آن روی پریزاد شوی

وانگه هردم چو خاک برباد شوی

دانم که در آتشی و بگذاشتمت

باشد که در این واقعه استاد شوی

بو که از بند غم آزاد شوی

به غم بندگیش شاد شوی