بران کینه رفتم من از شهر چاج

که بستانم از غاتفر گنج وتاج

توتخت بزرگی ندیدی نه تاج

شگفت آمدت لشکر و مرز چاج

ز پیل وز بالا و از تخت عاج

ز اورنگ وز یاره و طوق و تاج

چو بشنید کسری بیاراست تاج

نشست از بر خسروی تخت عاج

من این را پسندم که بی‌تخت عاج

ندارد ز بن یاره وطوق وتاج

ز دینار و ز گوهر و طوق و تاج

همان مهر پیروزه و تخت عاج

بپردخت سغد وسمرقند وچاج

به قجغار باشی فرستاد تاج

ز اسبان و پوشیده رویان و تاج

دگر مهد پیروزه و تخت عاج

بیاویخت تاج از بر تخت عاج

همه جای عاج و همه جای تاج

مرا گفت کین مهرهٔ ساج و عاج

ببر پیش تخت خداوند تاج

دومهره بفرمود کردن ز عاج

همه پیکر عاج همرنگ ساج

و دیگر که گفتی ببخشیم تاج

هم این مرزبانی و این تخت عاج

هم از دست من کشور و مهر و تاج

بیابی همان یاره و تخت عاج

یکی تخت تابوت کردش ز عاج

ز زر و ز پیروزه و خوب ساج

پس آنگه دولشکر زساج و زعاج

دو شاه سرافراز با پیل وتاج

ز ماهی چو بنمود خورشید تاج

برافگند خلعت زمین را ز عاج

مبادا که بی‌تو ببینیم تاج

گر آیین شاهی وگر تخت عاج

بسازید هم زین نشان تخت عاج

بر آویخته ازبر عاج تاج

جهاندار بنشست بر تخت عاج

بیاویختند آن بهاگیر تاج

نهادند بر پیشگه تخت عاج

همان طوق زرین وپرمایه تاج