چنین گفت پرمایه افراسیاب

که هرگز کسی این نبیند به خواب

بیابان پر از مار دیدم به خواب

جهان پر ز گرد آسمان پر عقاب

غمی شد چو بشنید افراسیاب

نکرد ایچ بر جنگ جستن شتاب

به رستم چنین گفت کافراسیاب

چو از تو خبر یافت اندر شتاب

تو پاسخ فرستی به افراسیاب

که از کین اگر شد سرت پر شتاب

بدو گفت خیره منه سر به خواب

برو تازیان نزد افراسیاب

ز من چون خبر یافت افراسیاب

سیه شد به چشم اندرش آفتاب

ندیدی بدیهای افراسیاب

که گم شد ز ما خورد و آرام و خواب

بیاید بجنگ تو افراسیاب

چو گردد برو ناخوش آرام و خواب

سپهبد سراندر نیارد به خواب

بیاید به جنگ تو افراسیاب

برو تا به درگاه افرسیاب

درنگی مباش و منه سر به خواب

چو بشنید پیچان شد افراسیاب

دلش گشت پر درد و سر پر ز تاب

همه ره ز آوای چنگ و رباب

همی خفته را سر برآمد ز خواب

مگردان دل از مهر افراسیاب

مکن هیچ‌گونه به رفتن شتاب

پیاده به کوی آمد افراسیاب

از ایوان میان بسته و پر شتاب

ازان پس چنین گفت افراسیاب

که گردان جهان اندر آمد به خواب

بدو داد جان و دل افراسیاب

همی بی سیاوش نیامدش خواب

چنین گفت با شیده افراسیاب

که چون سر برآرد سیاوش ز خواب

ازان گوی خندان شد افراسیاب

سر نامداران برآمد ز خواب

ورا هر زمان پیش افراسیاب

فزونتر بدی حشمت و جاه و آب