آنان که محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمع اصحاب شدند

ره زین شب تاریک نبردند برون

گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

آنان ‌که محیطِ فضل و آداب شدند،

در جمعِ کمال شمعِ اَصحاب شدند،

رَه زین شبِ تاریک نبردند به روز،

گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند.

صدره کندند و بی‌نقاب شدند

وز لطافت چو دُر در آب شدند

چون همه روی در نقاب شدند

ذره سان محو آفتاب شدند

بر سر خاک در شتاب شدند

لنگ لنگان به سوی آب شدند

آنان که محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمع اصحاب شدند

چون موج گروهی که عنان تاب شدند

زین بحر و تن آسوده ز هر باب شدند

تا کشتی خویش را بساحل بردند

سرگشته صدهزار گرداب شدند

آنانکه محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمعِ اصحاب شدند

ره زین شبِ تاریک نبردند برون

گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

آنانکه محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمعِ اصحاب شدند

خوش آن گروه که شوریده شراب شدند

شدند در پی آبادی و خراب شدند

فدای همت دُردی‌کشان که هستی خویش

تمام داده کشیدند درد و ناب شدند

کشید دردی جام طلب بطفلی و پیر

[...]