گه ناز چشیدند و گهی راز شنیدند

گاهی ز جلالت بجمالت نگریدند

نفس المحبّ علی الأسقام صابرة

لعلّ مسقمها یوما یداویها

چون شفا ای دلربا از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن‌

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت‌

چون شاد نباشم که خریدم بتنی

وصلی که هزار جان شیرین ارزد؟!

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقا که تو حال من زمن به دانی!

یا حیاة الرّوح مالی لیس لی علمی بحالی

تلک روحی منک ملئی، و سوادی منک خالی‌

کی در آید فرشته تا نکنی

سگ ز در دور و صورت از دیوار

کی در احمد رسد و در صدیق

عنکبوتی تننده بر در غار

پرده بردار تا فرود آرند

[...]

ای قوم ازین سرای حوادث گذر کنید

خیزید و سوی عالم علوی سفر کنید

سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون

به مرو آتا کنون در گل تن الب ارسلان بینی‌

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلبرگ شاهان را چو شاخ زعفران بینی‌

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود مشتی گل‌

یکسر همه محواند بدریاء تفکر

بر خوانده بخود بر همه «لا خان و لا مان»

ماه را آن جاه نبود کو ترا گوید که چون؟

زهره را آن زهره نبود کو ترا گوید چرا؟

نی خدا از چاه جاه حاسدان از روی فضل

بر کشید و بر نشاندت بر بساط کبریا؟

ازین زندان اگر خواهی که چون یوسف برون آیی

بدرد دوری یوسف صبوری چون زلیخا کن‌

گر آب دهی نهال خود کاشته

ور پست کنی بنا خود افراشته‌

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

اذا ما خلوت الدّهر یوما فلا تقل

خلوت و لکن قل علیّ رقیب‌

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست‌

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

شب روز کنم، روز شب اندر کارت

با خلق جهان تبه کنم بازارت‌

جلالتی نه تکلف، سعادتی نه گزاف،

حقیقتی نه مجاز، و مقالتی نه محال!

در سرای طرب چون بکوفت دست غمان

ز چرخ و هم فرو شد ستارگان خیال

زمان محو بپوشید خلعتی ز یقین

[...]

دست مایه بندگانت کنج خانه فضل تست

کیسه امید از آن دوزد همی اومیدوار

شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌