کار دشخوارست آسان چون کنم؟

درد بی داروست درمان چون کنم؟

از صداع قیل و قال ایمن شدم

چاره دستان مستان چون کنم؟

شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم، و خود کشم، و خود گیرم

اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا ارحنا یا بلالت گفت باید بر ملا

ارید لانسی ذکرها فانّما

تمثّل لی لیلی بکل مکان

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

چون وصال یار نبود گو دل و جانم مباش

چون شه و فرزین نماند خاک بر سر فیل را

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نی طبرزد

این همه آسان و خواراست آه اگر گوید که رو

کز تو بیزاریم ما و بار تو عصیان شده‌

ذکر تو مرا مونس یارست بشب

وز ذکر توام هیچ نیاساید لب‌

همه شب مردمان در خواب من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار من بی یار چون باشم

اینک دل من تو در میانش بنگر

تا هست بجز تو هیچ مقصود دگر؟

وصل آمد و از بیم جدایی رستیم

با دلبر خود بکام دل بنشستیم

شب آمد چو من سوگوار بغم

بجامه سیاه و بچهره دژم

بهر کویی مرا تا کی دوانی؟

ز هر زهری مرا تا کی چشانی؟

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو من از باد سحر میجویم.

لا تخلطن خبیثات بطیبة

و اخلع ثیابک منها و انج عریانا

کل امرئ سوف یجزی قرضه حسنا

او سیئا و مدینا مثل ما دانا

گر بسوزد گو بسوز و ور نوازد گو نواز

عاشق آن به کومیان آب و آتش در بود

فما شئت کان و ان لم نشأ

و ما شئت ان لم نشأ لم یکن

خلقت العباد علی ما علمت

ففی العلم یمضی الفتی و المسن

علی ذا مننت و هذا خذلت

[...]

ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی

بر یاد تو بی تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم