شهریست بزرگ و من بدو در میرم

تا خود زنم، و خود کشم، و خود گیرم

ارید لانسی ذکرها فانّما

تمثّل لی لیلی بکل مکان

اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا ارحنا یا بلالت گفت باید بر ملا

چون وصال یار نبود گو دل و جانم مباش

چون شه و فرزین نماند خاک بر سر فیل را

این همه آسان و خواراست آه اگر گوید که رو

کز تو بیزاریم ما و بار تو عصیان شده‌

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نی طبرزد

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

وصل آمد و از بیم جدایی رستیم

با دلبر خود بکام دل بنشستیم

اینک دل من تو در میانش بنگر

تا هست بجز تو هیچ مقصود دگر؟

شب آمد چو من سوگوار بغم

بجامه سیاه و بچهره دژم

بهر کویی مرا تا کی دوانی؟

ز هر زهری مرا تا کی چشانی؟

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو من از باد سحر میجویم.

ذکر تو مرا مونس یارست بشب

وز ذکر توام هیچ نیاساید لب‌

همه شب مردمان در خواب من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار من بی یار چون باشم

لا تخلطن خبیثات بطیبة

و اخلع ثیابک منها و انج عریانا

کل امرئ سوف یجزی قرضه حسنا

او سیئا و مدینا مثل ما دانا

گر بسوزد گو بسوز و ور نوازد گو نواز

عاشق آن به کومیان آب و آتش در بود

فما شئت کان و ان لم نشأ

و ما شئت ان لم نشأ لم یکن

خلقت العباد علی ما علمت

ففی العلم یمضی الفتی و المسن

علی ذا مننت و هذا خذلت

[...]

بر یاد تو بی تو روزگاری دارم

در دیده ز صورتت نگاری دارم

نور چشمم خاک قدمهای تو باد

جانی دارم فدای غمهای تو باد

ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی