بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هوای خویشتن‌

خون صدیقان بیالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را باز نیست‌‌

گفتی مستم، بجان من گر هستی

مست آن باشد که او نداند مستی!‌

دردم نه ز کعبه بود کز روی تو بود

مستی نه ز باده بود کز بوی تو بود

یا من الی وجهه حجّی و معتمری

ان حجّ قوم الی ترب و احجار

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

ما را خواهی مراد ما باید خواست

یکباره ز پیش خویش بر باید خاست

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت

تو همه از مهر من آری حدیث

من همه از عشق تو گویم سخن

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد ای ناداشت‌

یک ره که دلت بمهر ما یا زانست

هجرانت کشیدن ای نگار آسانست‌

گفتم کجات جویم ای ماه دلستان

گفتا قرارگاه منت جان دوستان‌

هر که او نام کسی یافت از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و میندیش از کس‌

گر نباشد قبله عالم مرا

قبله من کوی معشوق است و بس

این جهان با آن جهان و هر چه هست

‌ عاشقان را روی معشوق است و بس‌

هر جا که مراد دلبر آمد

یک خار به از هزار خرماست‌

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی‌

تا کی از دون همتی ما منزل اندر جان کنیم

رخت بر بندیم از جان قصد آن جانان کنیم‌

شاهد الّا تخافوا از نقاب آمد برون

سر بر آری خرقه بازان تا که جان افشان کنیم‌

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

معبود خودی و عابد خویشتنی

زیرا که برای خود کنی هر چه کنی‌

زان می‌نرسد بنزد تو هیچ خسی

در خوردن غمهای تو مردی باید!