عاشقان بنی اندر آن حضرت

عدد ریگ در بیان‌ها

همه را در ره هوی دل‌ها

همه را در کف وفا جان‌ها

رنج گشته به جمله راحت‌ها

[...]

در طلب از پای نباید نشست

بی‌سبب از دست نباید فتاد

جان و دل و دیده و تن هر چهار

در گرو عشق بباید نهاد

خواهی کاین بند گشاده شود

[...]

امروز چنانی که غلام تو توان بود

در بند خم حلقه دام تو توان بود

چون باد صبا عاشق زلف تو توان شد

چون خاک زمین بنده گام تو توان بود

بر آهن تفتیده و در آتش سوزان

[...]

معلوم من نشد که جهانش کجا فکند؟

شادانش کرد گردش ایام یا نژند؟

گیتیش در کدام زمین برگشاد کام؟

گردونش در کدام زمین بر نهاد بند؟

بادل گفتم اصبت فالزم

کاسوده شدی ز بخت فاغنم

خیمه بر میخ اقامت باز بند

دل بمهر دلبر دمساز بند

با نوای بینوائی راست شو

پرده ساکن شدن برساز بند

خاکش همه عبیر و بساطش همه حریر

آبش همه گلاب و نباتش همه مذاب

بر روی جویبار ریاحین رنگ رنگ

مانند سیم شاهد بر جدول کتاب

وز سوسن وز سنبل و نسرین تنگ تنگ

[...]

ببین بدیده عبرت رخ بتان چمن

کواکب سحری بود در میان چمن

شده است روشن و تاریک باغ و شاخ رزان

که ماه و زهره فروریخت ز آسمان چمن

برون کلبه عطار و کارگاه طراز

[...]

این دیده بماند خیره در ماتم او

خونابه فسرده گشت اندر دم او

سرمای خزان چو باغ پر دود کند

افروخته ام آتش اگر سود کند

از ریزش برگ باغ صد رنگ چه سود؟

در دیده همه نگار ارژنگ چه سود؟

چندان ز فراق خون بیالود تنم

تا خد و قدم جمله بیاسود تنم

در غارت مهرگان چو در باز شود

باشد که بسیم وزر زما باز شود

چون شاخ رزان خمیده جوز است همی

یا خوشه در آن رشگ ثریاست همی

ای باغ چو آب هست بی آبی چیست؟

بر گرد رخان زردی و بیتابی چیست؟

هر عروسی که کنون در چمن است

همه در حیرت و حسرت چو من است

شاخ از قطره چو سیمین سمن است

برگ در روضه چو زرین مجن است

آب بر شاخ بهنگام سحر

[...]

دیدی چه کرد دهر بر آن نو خطان باغ

ای پیر گوژ پبشت چنین دل بر او مبند

ای گل مبند کله و بلبل نوا مزن

وی نارون مثال تو بر یاسمین مبند

بر هر چمن حلی نه و بر هرد من حلل

[...]

معلوم من نشد که در آن باد مهرگان؟

داد ستم چگونه ستد داد مهرگان؟

و ندر چمن کجا بچمانه نشاط خواست؟

با چنگ و نای دلبر و بر یاد مهرگان؟

دل، مرغ وار در طلب دانه می شتافت

تن باد وار در قدم عشق می دوید

سیری چنانکه باد نیارد بدو گذشت

عزمی چنانکه باد نیارد بدو رسید

اکنون که چمن چمانه جوی است

می خور که جهن بهانه جوی است

بلبل چو مغنی چمن شد

هر طبع می مغانه جوی است

بی عقل بود هر آن دلی کو

[...]