تابان زمیان دود چون ماه ز میغ

دانی که بود حور بدینکار دریغ

دل جفت تاب گشته و تن را تب آمد

دم در دهان رسیده و جان تالب آمده

آن به که ز من فارغ و آزاد شوی

زیرا که مرا نیابی ار باد شوی

از بعد از آن ندانم چرخش کجا کشید؟

با واقعات حادثه کارش کجا رسید؟

در گفتگوی نفس و طبیعت کجافتاد؟

در جستجوی نقش بدآمد کجا دوید؟

جانور نبود بجز طعمه طلب

جانور را زوست شادی و طرب

رب پرستی از میان برخاستی

گر نبودی در میان مقلوب رب

ماهرویان از آن زمین خیزند

سرو قدان در آن چمن رویند

باد فردوس از آن هوا یابند

گل جنت از آن زمین بویند

نقش فرودسیان و حوران را

[...]

ابر را مایه نصاب نماند

سوی بستان شدن شتاب نماند

باغ را در شرابخانه ابر

جز همان عشوه سراب نماند

آب چشم سحاب چون کم شد

[...]

ان شئت فاطو احادیثی او افترش

فربما علق البازی بالکرش

گل این نوبهار خار دل است

آب او تیغ آبدار دل است

ناز او سر بسر نیاز تن است

خمر او سر بسر خمار دل است

ممان که نفس تو اندر طمع دلیر شود

که سگ چو سیر شود در فساد شیر شود

از آنکه نفس حریص اکول کاذب جوع

ز لقمه های عمل سیر معده دیر شود

یقین بدان و حقیقت شناس و راست شمر

[...]

خوشتر از جنت است اطرافش

برتر از اختر است ارکانش

حاسد نوبهار روضاتش

رشک جنات عدن بستانش

نوشها داده تیر و ناهیدش

[...]

از بگر گل بسیط زمین را بساط بود

در طبع باد صبح چو باده نشاط بود

در کوزه می چو دلبری اندر نقاب بود

در غنچه گل چو کودکی اندر قماط بود

هر که با عاشقی ندیم شود

گرچه طاری بود مقیم شود

ای بساط صاحب ردای سپید

که درین غم سیه گلیم شود

بنفشه گون شده پیرامون خد سمن پوشش

دل اندر خط حیرت مانده از خط بناگوشش

عیان بس لؤلؤ خوشاب اندر درج یاقوتش

نهان یک گوشه خورشید اندر طرف شب پوشش

دل اندر نازش شای و جان در سوزش غم‌ها

[...]

بی‌عشق همه عیش مکدر بودت

با چندین غم عشق چه درخور بودت

زان پیش که نرد کینه بازد با تو

در ساز از آنکه او نسازد با تو

یکدم نبد که چرخ مرا زیر و بر نداشت

جز رنج من زمانه مرادی دگر نداشت

بی سر شدم چو دایره در پای عشق او

کاین کار همچو دایره پایان و سر نداشت

جان روی بتافت چون بره روی نهاد

می‌رفت و دل اندر قدمش می‌افتاد

در حادثه عشق ترا یاری نه

یک شهر نگهبان و نگهداری نه

تا بر سر سودا و طریق هوسی

گر باد شوی بگرد ما در نرسی