زلف تو دلم را به تپش آورد آری

چون دام ببیند بتپد قلب کبوتر

ز تنهایی دلم دیوانه شد آن یار همدم کو

به رسوایی برون از خانه شد آن زلف برهم کو

کرم‌های ترا هرگز فراموش

نخواهم کرد اگر کردم کفن‌پوش

دل و دین و علم و عقلم که شدم بعمر حاصل

صنمی چنانکه دانی بلطیفه کرد زایل

گر هیچ جامه مرد ندارد بروزگار

بهتر ز جامه که در او هیچ مرد نیست

امروز روز عید غدیر است

بر دست شاه چشم فقیر است

گردون خمیده پیش زمین است

دریا کفیده پیش غدیر است

عالم پر از نشاط و سرور است

[...]

پیش رؤیت جای ذکر آفتاب و ماه نیست

کاین دو را در خرمن حسن تو قدر کاه نیست

دل در آن گیسو شدی چون گفتمش وقتی در آی

گفت موئی تا که بر خود جنبم اینجا راه نیست

گرهی تا زخم زلف بتی وانکنی

دست از جان نکشی‌ ترک تمنا نکنی

زرد رو داردت این چرخ سیه کار کبود

بقدح با صنمی تا می حمرا نکنی

وعده کردی که به من یک دل و یکرو باشی

نه ستمکار و دل آزار و جفا جو باشی

نیست روی توبه و برگشت بر حق دیگرم

با شفاعت خواستن از پیر و از پیغمبرم

می‌روم بر درگهش با جان پر امید و بیم

تا که خواهد از بد و نیک آنچه آرد بر سرم

روی بر هر کس کنی با تیغ تیز

رو به او آورده بخت مقبلش

کمند گیسو را گره از چه زنی

کمان ابرو را بزه از چه کنی

گر تو ای دل تارک دنیا مستعمل شوی

در جهانی کان ندارد کهنگی واصل شوی

بایم استیزه است گر خواهی جهان بر میل خویش

بایم و کوه ارنمائی پنجه مستأصل شوی

بر رموز علم الاسماءء چو آدم پی‌بری

[...]

ز خیالت آن پریرو شده پیکرم خیالی

نگذشت از خیالم به لطافتت مثالی

بنیاد جهان چو یافت تأسیس

شد بوالبشر آشکار و ابلیس

باشد مثل اینکه گشت در رمل

شد خانه هشت جای انکیس

ای آنکه با مرتست ایجاد

یادش کنی ار کست کند یاد

غیر از تو بهر دم از مکاره

ما را نرسد کسی بفریاد

ای آنکه توئی بذات موجود

باقی هم فانیند و نابود

ار جود تو گشت عالمی خلق

ما راست امید بر همان جود

ای بار خدای لایزالی

ذات تو عری ز خلق و عالی

پیوسته کنم گنه که بر من

عفو تو رسد علی‌التوالی

ای بار خدای فرد واحد

هستی تو بحال بنده شاهد

با خلق تو نیستم مخاصم

جز نفس که باویم مجاهد

ای بار خدای مستعانم

ای خالق جسم و رب جانم

هر لحظه کنم گنه که هر دم

غفاری تو دهد امانم