آخر این روز به شب می‌رسد این صبح به شام

عاقل آنست که خاطر ننهد بر ایام

ره به پایان شد و دردا که ندانیم هنوز

به کجا می‌رود این اشتر بگسسته زمام

آخر این تیشه به بن آید و این شیشه به سنگ

[...]

جرم من بی حد و عفو تو چو آمد به میان

هرکه او را گنهی نیست گناهی است عظیم

تا توانی به خرابی من ای عشق بکوش

من نه آنم که ازین پس دگر آباد شوم

یا روی دوست دیدم یا کوی اودرین شهر

از هر طرف گذشتم، در هر کجا رسیدم

جهان یک سر به کام خویش دیدم

چو بنهادم برون از خویش گامی

عجب از مفلس بی خانه که مهمان خواند

دل به دست آر پس آنگه بطلب دلداری

راحت هر دو جهان پا کی دل از هوس است

زر چو پاک است بود رایج هر بازاری

نرسد دست کس به دامن دوست

چاک ناکرده جیب و پیرهنی

لاف قوت مزن ای خواجه که ازکس نخردکس

جز دل خسته درین رسته و جز جان نژندی

در همه کون و مکان نیست جز اینم هوسی

که مگر بی هوسی زیست نمایم نفسی

راز رندان خرابات مپرسید ز ما

به کسی راز نگویید که گوید به کسی

چرا چو ابر نگریی، چرا چو باد نکوشی

چرا به روز ننالی، چرا به شب نخروشی

به غیر عشق اثر نیست ورنه چیست که واعظ

به صد حدیث نکرد آنچه بلبلی به خروشی

بسی عجب نبود گر قرار هست و شکیب

که از دیار حبیبت نیامده است پیامی

تمام سوخته دودی نداشت بر سر آتش

تو کز جفا بخروشی خموش باش که خامی

مگر چه بود نهان در سبوی باده فروشان

[...]

هم ز کارم منع کردی هم به کارم داشتی

اختیارم دادی و بی اختیارم داشتی

ای غم عشق ایمنی بادت ز پند عاقلان

کایمن از غمهای دور روزگارم داشتی

در اول جذب عشق ازجانب جانانه بایستی

وگرنه سوز شمع از جانب پروانه بایستی

دیدیم کرانه تا کرانه

غیر از تو نبود در میانه

دست بر کاری زدن بی حاصلی است

دست باید زد ولی بر دامنی

ز ما تا کوی او راهی است پنهان

که در وی می‌نگنجد رهنمایی

برون از دهر باید شد نه از شهر

ز خود باید شدن نه از سرایی

چه بود از سر به صحرا برنهادن

[...]

جمال خویش را تا جلوه داد آن شاهد یکتا

ز یک معنی هویدا شد هزاران صورت زیبا

چوجان‌درتن‌به‌صورت‌گشته‌معنی‌مخفی و پنهان

چوبو از گل زصورت گشته معنی ظاهر و پیدا

فروغ لم یزل در ماسوی شد ماسوی افروز

[...]

شد ربوبیت او کنه عبودیت تو

ترک خود گیر و نگر نبودت ار آگاهی

راه او رو جز ازو پا بکش و دست بدار

خود به خود آی وزخود بین که که را می‌خواهی

دل به جستجوی یار و یار را جا در دل است

هست‌آسان وصلش اما تا تو هستی مشکل است

تو ز محفل خارجی نه داخل بزم وصال

ورنه او هم محفل آرای دل و هم محفل است

وصل جانان ای که گفتی می‌دهند از ترک جان

[...]

ذات است کز مجالی اوصاف رونماست

یک ذات پاک وصاف، کدر این همه صفات

یک قطره از محیط جلال تو ماسوا

یک ذره ز آفتاب جمال تو کاینات

ای نادری تو ممکن و اسرار واجب است

[...]