به جرم عاشقی روز جزا در دوزخم بردن

از آن بهتر بود زاهد که در افسردگی مردن

میان شهر به دوشم برند و محتسب از پی

خدای را به که گویم که من نه مست نبیذم

ترا کمند ز پرواز ما بلندتر آمد

که باز رشته به دست تو بود هرچه پریدم

جای مالب تشنگان برساحل بحر است و باز

خویشتن را از پی موجِ سراب افکنده‌ایم

خارج ز هرچه آن بجز او لیک از آن پدید

داخل به هر چه آن بجز او لیک از آن جدا

آنجا که بزم جلوهٔ او هرچه آن صور

آنجا که صوت هستی او هرچه آن صدا

آنجا که شکر او همه دم عجز را وجود

[...]

زاهد ار سجده به آن کوی کنم عیب مکن

کز حرم عشق به بتخانه کشد صنعان را

وقت آن رند لاابالی خوش

که بجز دوست نیستش هوسی

نیست هرگز برهنه پایان را

غمی از شحنه، بیمی از عسسی

ندانم چیست در ساغر ولیکن این قدر دانم

که ساقی می‌کند مست و خرابم هردم از جامی

خوشدل ز نعمت دو جهان برفشاند دست

یک باره هر که بر در پیر مغان گذشت

قطره بودم غرقهٔ دریا شدم

وندر او چون قطره ناپیدا شدم

به زمین برد فرو خجلت محتاجانم

بی زری کرد به من آنچه به قارون، زر کرد

صد گنج فزون بود مرا در دل و یاران

نادیده گذشتند که این خانه خرابست

هوابادوهوس باران، طمع خاک و خطر خضرا

در این گلشن زهی نادان که بند دل گشایدپا

پی جایی که بسپاری چه داری باک از مردن

پی مالی که بگذاری چه آری دست بریغما

ترا بر گرد این خانه مثال از شمع و پروانه

[...]

یار ما شاهد هرجمع بود وین عجب است

که به خود ره ندهد عاشق هر جایی را

نیک نامانِ درِ دوست پناهت ندهند

تا به خود ره ندهی شنعت رسوایی را

صوفیان مستند و زاهد بی خبر

از که پرسم من رهِ میخانه را

درد چون نیست چه تأثیر بود درمان را

گوی شو تا که ببینی اثر چوگان را

چه عجب خلقی اگر از تو به غفلت گذرند

آنکه دردیش نباشد چه کند درمان را

نیست هستی بجز از هستی و هستی همه اوست

[...]

بگذر ای ناصح فرزانه ز افسانهٔ ما

بگذارید به ما این دل دیوانهٔ ما

عقل فکرآموز در عالم نشان از حق ندید

هم نبیند عشق عالم سوز جز اللّه را

بر سرِ کوی خرابات مقامی است مرا

نه غم ننگ و نه اندیشهٔ نامی است مرا

چیزی که بدان شاد توان بود ندیدیم

دیدیم سراسر همه اسباب جهان را