بی سروپایی ما بین که گدایان ما را

می‌نمایند به مردم که چه بی پا و سرند

پیکان او گذر کند ازسنگ ومن دلی

آورده‌ام که پیش خدنگش سپر کنم

از خاکِ پای دوست مگر آفریده‌اند

کاین عاشقان به دیدهٔ ما جا گزیده‌اند

دامن مگیرشان به ملامت که داده‌اند

از دست دامنی که گریبان دریده‌اند

زاهد کند ملامتشان وه که گمرهی

[...]

بگرد هم پی درمان هم لیک

چه تدبیر آید از دیوانه‌ای چند

فزاید کاش آن آهی که هر شب

ازو روشن شود کاشانه‌ای چند

نیاساید دلی یارب کزان هست

[...]

بر هر که بنگرم ز تو کامیش حاصل است

آن را که زنده کرده و آن را که کشته‌ای

از هیچ دیده نیست که خوابی نبرده‌ای

در هیچ سینه نیست که تابی نهشته‌ای

تا چیست ندانم که در این قافله هرکس

از پای درافتد ز همه پیشتر آید

تا دل از دیده فرو ریخت فزون گشت سرشکم

چشمه پیداست که چون پاک شدآبش بفزاید

مقیمان حرم را حلقه بر دست

من اندر حلقهٔ دردی کشان مست

شدم از کعبه در بتخانه کز دوست

پرستش را بتی بر یاد او هست

نه در بالا نه در پست است و جمعی

[...]

خوشدل ز نعمت دو جهان برفشاند دست

یک باره هر که بر در پیر مغان گذشت

زاهد ار سجده به آن کوی کنم عیب مکن

کز حرم عشق به بتخانه کشد صنعان را

وقت آن رند لاابالی خوش

که بجز دوست نیستش هوسی

نیست هرگز برهنه پایان را

غمی از شحنه، بیمی از عسسی

ندانم چیست در ساغر ولیکن این قدر دانم

که ساقی می‌کند مست و خرابم هردم از جامی

قطره بودم غرقهٔ دریا شدم

وندر او چون قطره ناپیدا شدم

عجب از مفلس بی خانه که مهمان خواند

دل به دست آر پس آنگه بطلب دلداری

راحت هر دو جهان پا کی دل از هوس است

زر چو پاک است بود رایج هر بازاری

ز اسرار جهان بیهوده می‌جستم خبر عمری

ندانستم که خود را باید از خود بی خبر دارم

خموشی چون نشان آگهی آمد از آن نالم

که گر خاموش بنشینم ز رازم پرده بردارم

راز ما خلوتیان بر سر بازار فتاد

پرده بگشا ز در خانه که دیوار فتاد

به دیگری ندهم دل، که خوار کردهٔ تست

که هرکه خوارِ تو شد، دارد اعتبار دگر

ترسمت ای خفته در دامان کوهی سیل خیز

خواب نگذاری زسر تا آبت از سر بگذرد

لوح دل سر به سر از گرد علایق سیه است

شسست و شویی به خود از چشم تری می‌باید

ترسمت سر خجل از خاک برآری که به حشر

یادگاری به رخ از خاک دری می‌باید

هر جا نگرم کورم و در روی تو بینا

در مردمک دیده به غیر از تو کسی نیست