نه هر که گام تواند زدن ببیدا در

سنان و تیغ تواند زدن بهیجا در

بسوی معرکه غزو مرد وار بتاز

که زن چو مرد باستد بصحن بطحا در

روز جنگ است جنگ باید کرد

کوشش نام و ننگ باید کرد

تا شود عرصه مراد فراخ

ننگ بر اسب تنگ باید کرد

وقت جوشش شتاب باید جست

[...]

پیک قضا بداد بتن ها پیام مرگ

شد استوار در هدف جان سهام مرگ

ساقی مرد افکن احداث روزگار

اندر فکند باده باقی بجام مرگ

یا رفقة السیف الیمانی الخضیب

و زمرة الرمح الاصم المصیب

قوموا بحق الدین مستقبلا

و حققوا قول طرید غریب

و ثبتوا و احتملوا و اصبروا

[...]

معلوم من نشد که سرانجام او چه بود؟

وز تلخ و شور در قدح جام او چه بود؟

از دست ساقیان تعدی روزگار

حظ دهان و مدخر کام او چه بود؟

گر قصد کنی بکوی او باید کرد

ور آب خوری ز جوی او باید خورد

بستان ز خوشی چو کوی دلداران بود

رخسارهٔ گل چو روی می‌خوار‌ان بود

چون نرگس اگر زرت نباشد در کف

بر پای بایست همچو سوسن در صف

از عشق لب لعل تو ای در خوشاب

چون نیلوفر سپر فکندیم بر آب

چون سیل ز کوهْ نارسیده بِدَوی

چون دولت تیز نانشسته برَوی

پیریش اثر کرده و در مهد هنوز

در عهده پیری و جوان عهد هنوز

دل با شادی ز سیم کی گردد جفت‌؟

با سیمبر‌ان سخن به‌زر باید گفت

از گفتن سرّ تو دهان بر بستم

هر چند که ده‌زبان چو سوسن هستم

خواهی که شوی به‌سر فلک‌سا‌ی چو من

خنجر مکش و دو دست بگشای چو من

هوا اکنون نهد بر گلبن از زنگار افسرها

صبا اکنون کشد در باغ از شنگرف چادر‌ها

سحاب اکنون بیالاید کف گلبن به حنا‌ها

نسیم اکنون بیاراید رخ بستان به زیور‌ها

بسان دیده وامق بگرید ابر بر گلها

[...]

این الکرام المؤاخی کنت بینهم

بین لنا این مثواهم و این هم

قالو قضوا نحبهم جلا و قاطبة

لما قضی الدهر بالاجال دینهم

چون لاله تهیدست ز بو آمده‌ای

یا چون گل دو رنگ دو رو آمده‌ای

آنجا که جمال ما جهان آراید

خورشید فلک روی به‌کس ننماید

سر تا سر صورتی و رنگی و نگار

دل چون دل عاشقان و رخ چون رخ یار

چون چنبر عنبرین بنفشه در هم

گاهیش قدم فرق و گهی فرق قدم