رشته بر پا وسررشته به دست صیاد

هم گرفتارم و هم طرفه شکاری دارم

دل ز کف رفت و نیامدبه کفم دامن دوست

قیمت وصل ندانسته خریدار شدم

در آن محفل که آسان ره ندارد پادشاه آنجا

گدایی همچو من مشکل تواند برد راه آنجا

گر همه دانند وگرنه که هست

روی دل جمله جهان سوی تو

گویند به عصیان به تو ره نتوان برد

ره سوی تو با روی سیه نتوان برد

من فاش بگویم به خلاف همه کس

پیش کرمت نام گنه نتوان برد

عاشق خویش است نه خواهان دوست

هرکه جز جانان به چیزی مایل است

ما گمرهیم و راه به سویت نمی‌بریم

ای رهنمای گم شدگان خود هدایتی

بی یادت ار نیم نفسی بس عجب مدار

نه عشق من نه حسن تو دارد نهایتی

نشان تیر ملامت شدیم در همه شهر

بس است در ره عشقش همین نشانهٔ ما

زاهدا در اعتقاد اهل ذوق

عاشقی حق است و باقی باطل است

تعالی اللّه خداوند جهاندار جهان آرا

کزو شد آشکارا گل ز خار و گوهر از خارا

مُرصّع کرد بر چرخ زَبَرجد گوهر انجُم

معلق کرد بر خاک مطبق گنبد مینا

پریشان کرد در بستان مطرا طرّهٔ سنبل

[...]

ترک سر گفتم نخست آنگه نهادم پایه راه

اندرین ره هرچه آید گو بیا بر سر مرا

طرفه حالی بین که من جویم ز زخم تیغ او

عمر جاویدان او ترساند از خنجر مرا

شد تهی دل‌ها ز عشق و بسته شد میخانه‌ها

رونقی یارب به آیین مسلمانی بده

تاراج کنی تا کی ای مغبچه ایمان‌ها

کافر تو چه می‌خواهی از جان مسلمان‌ها

تیری به من افکندی این طرفه که از یک تیر

در هر بنِ موی من پنهان شده پیکان‌ها

ای خضر مبارک پی بنمای به من راهی

[...]

ای کاش شب تیرهٔ ما را سحری بود

تا در سحر این نالهٔ ما را اثری بود

کردم طلب مرغ دل از عشق و نشان داد

دیدم به کنج قفسی مشت پری بود

از بیم ملامت رهم از میکده بسته است

[...]

در حیرتم آیا ز چه رو مدرسه کردند

جایی که در آن میکده بنیاد توان کرد

ساقیا زاهد بیچاره بود مست غرور

بدهش جرعه‌ای از باده که هشیار شود

بر رخ دل بگشا روزنی از گلشن عشق

تا مگر فارغ ازین عالم پندار شود

روز اول که دلم را هوس زلف تو شد

[...]

شمع ما پنهان هوای خانهٔ خمار داشت

نیمه شب تنها ندانم با که آنجا کار داشت

آنکه دیدی سرگران در بزم ما دردی کشان

نامسلمانم اگر در سر بجز دستار داشت

گفتم ز دعای من شب زنده حذر کن

گفتا برو اظهار ورع جای دگر کن

به این دردم طبیبی مبتلا کرد

که درد هر دو عالم را دوا کرد

خوشا حال کسی کاندر ره عشق

سری در باخت یا جانی فدا کرد

چنین صیاد مستغنی ندیدم

[...]

غافل مباش ای مدعی از آهِ عالم سوز من

کاین تیر آتشبار را در کورهٔ دل تافتم

آوخ که آخر شد کفن در هجر آن سیمین بدن

آن جامه‌هایی را که من بهر وصالش بافتم