آنکه در دور جهان در طلبش گردیدم

از ازل همره من بود چه نیکو دیدم

شمس چون جلوه کند ذرّه شود سرگردان

منم آن ذرّه که سرگشتهٔ آن خورشیدم

نیستم معتقد تقوی خود در رهِ دوست

[...]

مرا اگر ز سفر هیچ حاصلی نبود

همین نه بس که نیم پای بند در جایی

صوفی که گوید برملاروی تودیدم بارها

گرراست می‌گویدچرا بانگ اناالحق می‌زند

ترا با خلقت اشیا چه کار است

همان بهتر که اشیا را ندانی

بهار عالم حسنش دل و جان زنده می‌دارد

به رنگ اصحاب صورت رابه بوارباب معنی را

به هر گل می‌رسد می‌بوید این دل

نمی‌دانم که را می‌جوید این دل

کسی را کار دل مشکل نیفتد

سر و کار کسی با دل نیفتد

هرکس به کسی دارد گر عهدی و پیمانی

بر عهد تو پیوندد آخر همه پیمان‌ها

خیالت الفتی دارد به ویران خانهٔ دل‌ها

نمی‌دانم چه می‌جوید درین ویرانه منزل‌ها

همای قدسم و از آشیان خویش پریدم

به شوق گوشهٔ بام تو و بدان نرسیدم

ز چشمم می‌رسد پیک خدنگم دمبدم بر دل

نداند چشم اوبا دل چه رازی در میان دارد

ما سر به گریبان خجالت به در دوست

زاهد شده مغرور که ما از اهل بهشتیم

حسن تو و من پرتوی از حسن وجوبست

گر ازره امکان نگری یک سره زشتیم

ز چل سال ورع طرفی نبستم

شوم یک اربعین هم مست بی باک

هرکه خواهد زغم هردو جهان آزادی

گو بیا و قدحی نوش ز میخانهٔ ما

شکوفه جوروثمر دشمنی و برگ جدایی

توای نهال محبت خدا کند که نرویی

افسانهٔ غمم دل خلقی کباب کرد

خوشدل کسی که گوش به این داستان نداد

طبیبان جمله‌ام از چاره واماندندو من آخر

به دردی یافتم درمان دل دیوانهٔ خود را

اگر مرد راهی دردوست باز است

وگر قصه جویی حکایت دراز است

شرط عشق آمدخموشی ورنه من هم پیش یار

می‌توانم گفت حال خود زبانم لال نیست

هست شمعم بدید و در همه جا

روشن از وی هزار انجمن است

شرمنده‌ام ز بس که به وصلش تمام عمر

دادم فریب این دل هجران کشیده را