چنگ در دامن دلدار زدم دوش به خواب

بود دستم به دل خویش که بیدار شدم

هر خم زلف که بر گونهٔ گلگونی بود

دام صیاد ازل بود و گرفتار شدم

بت پیمان شکن عهد گسل یادت باد

که به دل بست سر زلف توپیمانی چند

آنکه جوید حرمش گو به سر کوی دل آی

نیست حاجت که کنی قطع بیابانی چند

آتش آن نیست که در وادی ایمن زده‌اند

آتش آنست که اندر دل درویشان است

ای امیر کاروان کاندیشهٔ ما نبودت

یک نظرهم می‌رسد افتاده در دنبال را

نشد افسرده ز آب هفت دریا

چو آتش بود اندر مجمر دل

موسئی نیست که دعوی اناالحق شنود

ورنه این داعیه اندر شجری نیست که نیست

در خویشتن بدید عیان شاهد الست

هر کو درید پردهٔ پندار خویش را

تا پر فشانیی نکند وقت قتل هم

بربست بال مرغ گرفتار خویش را

هر چه آن معبر هستی است بود معدن حسن

هرچه آن مظهر حسنی است بود مصدر عشق

تاج اسرار علی قطب مدار عشق است

او بود دایره و مرکز او محور عشق

پارسایان ریایی ز هوا بنشینند

گر به خاک درِ میخانه چو ما بنشینند

گر دل رندان شکستی زاهدا آسان مگیر

جای حق باشد حذر فرما شکستن مشکل است

ای که با نور خرد نور خدامی‌جویی

خویش بین، عکس نظر کن بکجا می‌پویی

نیستم در خور لطفت طمع از حد نبرم

دو سه دشنام به پاداش دعا ما را بس

تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد

ز افتاده به کنج قفسی یاد توان کرد

آغوش و کنار از تو نداریم توقع

از نیم نگاهی دل ما شاد توان کرد

اختران پرتو مرآت دل انور ما

دل ما مظهر کلّ کلّ همگی مظهر ما

خسرو ملک طریقت به حقیقت ماییم

کله از فقر به تارک ز فنا افسر ما

ز اسرار خویش آگهی اسرار را دهم

چون با خود آیم و سفر از خویشتن کنم

همه جا جلوهٔ یار است چه دیر و چه حرم

حاجیان کرده طلب بادیه پیمایی را

جای در چشم و دل و جان منش هست مدام

همه جا می‌نگرم آن بت هر جایی را

یارب چه چشمه‌ایست محبت که من از او

یک قطره آب خوردم و دریا گریستم

تو در مصر طلب همچون زلیخا منتظر بنشین

که شاید یوسف مقصود باشد کاروانی را

نبود عجب اگر دل بی خود کشد فغان را

با بار هجر جانان کو طاقت آسمان را

بی نام وبی نشان شو تا زو نشان بیابی

کس با نشان نیابد آن یار بی نشان را

چون نکو دیدم به غیر از آن نگار

در دو عالم هیچ موجودی نبود

خود دل آمد آن نگار ده دله

خود ز بی دلها دل آن دلبر ربود