ایزد بسرشت چون گل ما

مهر تو نهفت در دل ما

از دیده ز بس که خون فشاندی

در خون دل است منزل ما

پارسایان ریایی ز هوا بنشینند

گر به خاک درِ میخانه چو ما بنشینند

از ملک ازل سوی ابد رخت کشیدیم

آری چه کنم قسمت ما در به دری بود

شهری پر از آیینهٔ الوان نگریدیم

اسرار به هر آینه در جلوه گری بود

تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد

ز افتاده به کنج قفسی یاد توان کرد

آغوش و کنار از تو نداریم توقع

از نیم نگاهی دل ما شاد توان کرد

آتش آن نیست که در وادی ایمن زده‌اند

آتش آنست که اندر دل درویشان است

موسئی نیست که دعوی اناالحق شنود

ورنه این داعیه اندر شجری نیست که نیست

گر دل رندان شکستی زاهدا آسان مگیر

جای حق باشد حذر فرما شکستن مشکل است

شاهدان در پرده مستورند لیک

ماه ما بی پرده باشد در نقاب

دیدم اندر بزم می‌خواران شدی

هم تو ساقی هم تو ساغر هم شراب

اختران پرتو مرآت دل انور ما

دل ما مظهر کلّ کلّ همگی مظهر ما

خسرو ملک طریقت به حقیقت ماییم

کله از فقر به تارک ز فنا افسر ما

ای امیر کاروان کاندیشهٔ ما نبودت

یک نظرهم می‌رسد افتاده در دنبال را

در خویشتن بدید عیان شاهد الست

هر کو درید پردهٔ پندار خویش را

تا پر فشانیی نکند وقت قتل هم

بربست بال مرغ گرفتار خویش را

ای که با نور خرد نور خدامی‌جویی

خویش بین، عکس نظر کن بکجا می‌پویی

چنگ در دامن دلدار زدم دوش به خواب

بود دستم به دل خویش که بیدار شدم

هر خم زلف که بر گونهٔ گلگونی بود

دام صیاد ازل بود و گرفتار شدم

ز اسرار خویش آگهی اسرار را دهم

چون با خود آیم و سفر از خویشتن کنم

نشد افسرده ز آب هفت دریا

چو آتش بود اندر مجمر دل

هر چه آن معبر هستی است بود معدن حسن

هرچه آن مظهر حسنی است بود مصدر عشق

تاج اسرار علی قطب مدار عشق است

او بود دایره و مرکز او محور عشق

نیستم در خور لطفت طمع از حد نبرم

دو سه دشنام به پاداش دعا ما را بس

بت پیمان شکن عهد گسل یادت باد

که به دل بست سر زلف توپیمانی چند

آنکه جوید حرمش گو به سر کوی دل آی

نیست حاجت که کنی قطع بیابانی چند

یارب چه چشمه‌ایست محبت که من از او

یک قطره آب خوردم و دریا گریستم

تو در مصر طلب همچون زلیخا منتظر بنشین

که شاید یوسف مقصود باشد کاروانی را