چون که خوشی‌های دهر باقی و پاینده نیست

از خوشی‌اش خوشدلی هیچ خوشاینده نیست

گر نسبتم به سنجر و سلجوق می‌کنند

هستم شهی که خواجه و مخدوم سنجرم

خوی خوش تو بهشت و باغ تو بس است

تسلیم و رضا چشم و چراغ تو بس است

ور زانکه نعوذباللّه این وصف تو نیست

محرومی ازین صفات داغ تو بس است

عشقی که رفته رفته جنون آورد چه سود

دیوانه گشتن از نظر اولین خوشست

به صفات آدم اکنون که خدا ستود ما را

چه غم است ازاینکه شیطان نکندسجودمارا

چون قطره به آن گوهر یکتا نرسیدیم

از ابر فتادیم و به دریا نرسیدیم

نیارم گفت ذکر بر دوام و برمراد او را

بدین آلودگی شرم آیدم کارم به یاد او را

با من آمیخته‌ای وز تو اثر پیدانیست

همه شیر است دراین جام و شکرپیدا نیست

عشرت مردم عالم همه در غم بگذشت

عشرت آن کرد که مردانه زعالم بگذشت

گر فلک یک صبحدم بامن گران باشدسرش

شام بیرون می‌روم چون آفتاب از کشورش

چون آینه‌ام هست همه چیز ولیکن

از هرچه بپرسی همه را هیچ جوابست

عشق را خانه‌ایست بر سرِ دار

نه درش بسته نه کسی را بار

سخن پدیدکند کز من و تومردم کیست

که بی سخن تو ومن هردونقش دیواریم

گویند عقابی به در شهری برخاست

پر را ز پی طعمه به پرواز بیاراست

ناگه زکمین گاه یکی سخت کمانی

تیری ز قضا و قدر افکند بدو راست

در آهن و در چوب نگه کرد به صد فکر

[...]

ناصر خسرو به راهی می‌گذَشت

مست و لایعقل نه چون می خوارگان

دید قبرستان و مبرز روبرو

بانگ برزد گفت کای نظارگان

نعمت دنیا و نعمت خواره بین

[...]

چند گردی گرد این بیچارگان

ناکسان را جویی از بس ناکسی

تا توانستی ربودی چون عقاب

چون شدی عاجز گرفتی کرکسی

فاسقی بودی به وقت دست رس

[...]

اگر ملازم خاک در کسی باشی

چو آستانه ندیم خسیت باید بود

ز بهر نعمت دنیا که خاک بر سر او

بدین امید که گفتم بسیت باید بود

هزار سال تنعم کنی بدان نرسد

[...]

چهرهٔ هندو و روی ترک چرا شد

همچو دل دوزخی و روی بهشتی

از چه سعید اوفتاد و از چه شقی شد

زاهد محرابی و کشیش کنشتی

چیست خلاف اندر آفرینش عالم

[...]

هر آن چیزی که موجود است در آفاق هستی را

در انفس مثل آن بنهاده ایزد سر به سر برخوان

چوزین عالم برون رفتی شود همراه تو جمله

محلهای بدونیکت در آن عالم چو فرزندان

همه اندیشه‌های بد ترا دیوند در دوزخ

[...]

چون آسیات بینم ای چرخ آسیایی

خود سوده می‌نگردی ما را همی بسایی

بسیار گشت دورت تا مرد بی تفکر

گوید مگر قدیمی بی حد و منتهایی

هرگز قدیم باشد جنبده مکانی

[...]

جز راست مگوی گاه و بیگاه

تا حاجت نایدت به سوگند