جای مقام نیست جهان دل درو مبند

خود را مسافری کن و این رهگذار گیر

بنگر که تا تو آمده‌ای چند کس برفت

آخر یکی ز رفتنشان اعتبار گیر

روزی سه چار اگر اجلت مهلتی دهد

[...]

ای آینهٔ ذات تو ذات همه کس

مرآت صفات تو صفاتِ همه کس

ضامن شدم ازبهر نجات همه کس

بر من بنویس سیئات همه کس

کرّوبیان چو نالهٔ من گوش می‌کنند

تسبیح ذکر خویش فراموش می‌کنند

کامل زبان ببند که خاصان بزم خاص

عرض مراد از لب خاموش می‌کنند

چون که خوشی‌های دهر باقی و پاینده نیست

از خوشی‌اش خوشدلی هیچ خوشاینده نیست

گر نسبتم به سنجر و سلجوق می‌کنند

هستم شهی که خواجه و مخدوم سنجرم

خوی خوش تو بهشت و باغ تو بس است

تسلیم و رضا چشم و چراغ تو بس است

ور زانکه نعوذباللّه این وصف تو نیست

محرومی ازین صفات داغ تو بس است

چون قطره به آن گوهر یکتا نرسیدیم

از ابر فتادیم و به دریا نرسیدیم

عشقی که رفته رفته جنون آورد چه سود

دیوانه گشتن از نظر اولین خوشست

عشرت مردم عالم همه در غم بگذشت

عشرت آن کرد که مردانه زعالم بگذشت

با من آمیخته‌ای وز تو اثر پیدانیست

همه شیر است دراین جام و شکرپیدا نیست

به صفات آدم اکنون که خدا ستود ما را

چه غم است ازاینکه شیطان نکندسجودمارا

گر فلک یک صبحدم بامن گران باشدسرش

شام بیرون می‌روم چون آفتاب از کشورش

نیارم گفت ذکر بر دوام و برمراد او را

بدین آلودگی شرم آیدم کارم به یاد او را

چون آینه‌ام هست همه چیز ولیکن

از هرچه بپرسی همه را هیچ جوابست

عشق را خانه‌ایست بر سرِ دار

نه درش بسته نه کسی را بار

به چشم نهان بین نهانِ جهان را

که چشم عیان بین نبیند نهان را

سوی این جهان آن جهان نردبان است

به سر برشدن باید این نردبان را

چند گردی گرد این بیچارگان

ناکسان را جویی از بس ناکسی

تا توانستی ربودی چون عقاب

چون شدی عاجز گرفتی کرکسی

فاسقی بودی به وقت دست رس

[...]

چوبدخود کنیم از که خواهیم داد

مگر خویشتن را به داور بریم

سخن پدیدکند کز من و تومردم کیست

که بی سخن تو ومن هردونقش دیواریم

چون آسیات بینم ای چرخ آسیایی

خود سوده می‌نگردی ما را همی بسایی

بسیار گشت دورت تا مرد بی تفکر

گوید مگر قدیمی بی حد و منتهایی

هرگز قدیم باشد جنبده مکانی

[...]

چهرهٔ هندو و روی ترک چرا شد

همچو دل دوزخی و روی بهشتی

از چه سعید اوفتاد و از چه شقی شد

زاهد محرابی و کشیش کنشتی

چیست خلاف اندر آفرینش عالم

[...]