ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم

هر درد را به گوشهٔ چشمی دوا کنیم

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها

شبی تاریک و بیم موج، گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

دانا که به رای دوستان در کار است

پیوسته ز شاخِ عمر برخوردار است

هرچند ترا دولت و نصرت یار است

صد دوست کم است و دشمنی بسیار است

آن دل که تو دیدیش ز غم خون شد و رفت

[...]

آخر دلم به آرزوی خویشتن رسید

آنچ از خدای خواسته بودم به من رسید

دل رفته بود و جان شده منت خدای را

کان دل به سینه آمد و آن جان به تن رسید

من کیستم که صافی وصلت طمع کنم

[...]

کی بو که قدم از این جهان برگیرم

چون عیسی راهِ آسمان برگیرم

این دست دل از دامنِ تن باز کشم

این بارِتن از گردنِ جان برگیرم

عالم آب چو بیرون برد از دل غم را

غم نداریم اگر آب برد عالم را

هرکس که رسد بر سر آن کوی کشندش

زنهار حسامی برس و مگذر از آنجا

همچو نی در غم او چهرهٔ زردی دارم

گر بنالم عجبی نیست که دردی دارم

محبت باعث رسوایی بسیار می‌گردد

به کویِ عشق اگر جبریل آید خوار می‌گردد

بجو ای دیده در دریای دل آن دُرّ دلجو را

در آبت غوطه خواهم داد تا پیدا کنی او را

حسامی را ز شاهان مجازی نیست پروایی

چراکز بخیه‌های ژنده،او هم لشکری دارد

ای خون خلقی ریخته وانگه از آن خون ریختن

نه دست تو دارد خبر نه تیغ تو آلودگی

گفتم به رغم دشمنان آسایشی یابم ز تو

استغفراللّه زین سخن عشق تو و آسودگی

عشقبازان دیگرند و عشق سازان دیگرند

آنچه در فرهاد می‌بینم کجا پرویز داشت

گفتی چرا سخن نکنی چون به من رسی

نظارهٔ جمالِ تو خاموشی آورد

آن گِردِ حرم گردد و این گردِ خرابات

من گِردِ سرت گردم و جایی که تو باشی

عمریست که من در سر، سودایِ فلان دارم

یک شهر خبر دارند من از که نهان دارم

بتی چون تو چرا در پرده باشد

مگر از ننگ چون من بت پرستی

مشتاق تو به هیچ جمالی نظر نکرد

بیمار تو ز هیچ طبیبی دوا نخواست

بر ما دلت نسوخت، ندانم چرا نسوخت

ما را دلت نخواست، ندانم چرا نخواست

از خویش برون رو ز درِ خویش درون آی

تا گم نشوی گم شدهٔ خویش نیابی

ای به عهدت پارسایی‌ها به رسوایی بدل

من یکی زان پارسایانم که رسوا کرده‌ای